De meeste bestuursleden van de Stichting Jabulani Kids Zimbabwe hebben zelf als vrijwilliger in het King George VI centrum gewerkt. Helaas is het door de politieke onrust op dit moment niet mogelijk om vrijwilligers op het centrum te laten werken. Het verkrijgen van een visum voor 3 maanden of langer zorgt voor veel problemen. Uiteraard is een kort bezoek aan het centrum wel mogelijk. De kinderen en medewerkers van KGVI heten je van harte welkom en leiden je graag rond! Wij brengen u graag in contact met het centrum voor een bezoek.
Vrijwilligers aan het woord
"Over het schoolplein loop ik in de warmte door het rode stof naar de school en word van alle kanten vrolijk begroet door de leerlingen. De eerste groep is er al klaar voor. Vol enthousiasme begroet de groep peuters me en gaan we in de kring voor een warming up. De muziek is nog niet aan of iedereen staat uitbundig te bewegen. Ook de juf en een paar aamwezige moeders hebben er zin in. In een groep met kinderen van een jaar of zeven zijn er kinderen die nog nooit hebben gedanst omdat ze in een rolstoel zitten. Ze vinden het geweldig om te bewegen op muziek en in no time zitten ze weer te swingen en gaan de rolstoelen heen en weer. Het is zo simpel maar zo dankbaar om al die kids te zien genieten van een half uurtje vrij bewegen. En ze zijn inventief. Een jongen die door spasme zijn handen niet naar zijn schouders kan bewegen beweegt in plaats daarvan zijn kin naar zijn schouders. Ze bedenken het allemaal zelf. "
Maartje Man - dansdocent en leerkracht 2011
"We werden vriendelijk ontvangen door een groep kinderen en medewerkers van de school. In het begin was het best lastig communiceren, ook al wordt Engels gesproken. Ze spreken met een accentmaar dat went snel.. Net zoals we vrij snel de beginselen van de gebarentaal onder de knie hebben. Dit was erg handig,omdat er veel kinderen op de school zitten die slechthorend of doof zijn."
Caroline Postma - stagiair Psychomotorische Therapie 2011
" Toen we hier aankwamen en een rondleiding kregen door de school en de hostels, schrokken we toch best wel. Eigenlijk is alles óf heel oud, óf kapot. Maar dan zie je die lachende gezichtjes, en beseffen we dat spullen die we in Nederland al lang weggegooid zouden hebben, nog voor veel plezier kunnen zorgen."
Elja de Haan – logopedist 2011 en Roel van den Born - stagiair Psychomotorische Therapie 2011