Nieuwsbrief Jabulani Kids Zimbabwe juni 2012
In deze nieuwsbrief leest u welke
activiteiten bestuursleden van Jabulani Kids Zimbabwe
(JKZ) en vooral de kinderen en werknemers van het King
George VI (KGVI) centrum in het afgelopen halfjaar
hebben ondernomen.
Financiële_situatie_KGVI
Nieuw:_kies_een_project_om_te_sponsoren
Bijzondere_activiteiten_in_het_KGVI_centrum
Dans_op_KGVI
Het_verschil
Kraamfeest_Tim
Afscheid_Hilda_van_der_Stok
In november 2011 heeft een aantal bestuursleden van JKZ
het KGVI centrum bezocht. We hebben toen uitvoerig met
directrice Inez Hussey, gesproken over de financiële
situatie van het centrum. Die is, zoals te verwachten
met de moeilijke economische situatie in Zimbabwe, niet
rooskleurig. Toch zijn er enkele lichtpunten.
De overheid heeft bijgedragen aan de salarissen van
enkele stafleden op het centrum, vooral aan die van
de verpleegkundigen. Ook van de KGVI school kwam goed
nieuws, want daar betaalde de overheid mee aan de
salarissen van de leraren. De salarissen worden nog
steeds niet iedere maand betaald. Ook blijven ze veel
te laag om van rond te komen. Toch betekent het wel dat
het KGVI centrum weer in beeld is bij de
overheidsinstanties. Dat onderstreept dat de overheid
toch ziet dat zowel de school als het centrum een
belangrijke rol vervullen in de opleiding en verzorging
van kinderen met een beperking.
Ook bijdragen van internationale organisaties en andere
donoren zijn gestegen in 2011. Zo hebben Zimbabwanen
zelf meer geld gegeven in vergelijking met voorgaande
jaren. Verder heeft de Nederlandse ambassade in Harare
ondermeer bijgedragen aan de financiering van de
ontwikkeling van een woordenboek in gebarentaal voor
dove en slechthorende kinderen. Ook UNICEF stelde
fondsen beschikbaar voor kosten van de school en het
centrum.
Al met al zijn dit bemoedigende ontwikkelingen. Toch
werd het financiële jaar afgesloten met een tekort van
ongeveer 50.000 euro. Daarom wil JKZ doorgaan met het
werven van fondsen om de kinderen van KGVI te
blijven steunen. Uw hulp daarbij is essentieel. Veel
dank daarvoor!
Cor Hacking (voorzitter)
⇑
Het grootste deel van het geld dat stichting Jabulani Kids Zimbabwe inzamelt, besteedt het KGVI centrum aan vaste
lasten, zoals medicijnen, eten en salarissen. Natuurlijk
zijn er ook altijd specifieke projecten die apart
gesponsord kunnen worden.

Voorbeelden van zulke projecten zijn het aanvullen van
de medicijnkast, de aanschaf van educatieve
boeken, reparatie van schoolmeubilair, of het bekostigen van een ziekenhuisbehandeling.
Stichting Jabulani Kids Zimbabwe doet haar uiterste
best om de besteding van uw gedoneerde geld zo
inzichtelijk mogelijk te maken. Daarom informeren we u
via de website en twee keer per jaar via deze
nieuwsbrief. Jaarlijks geven we nog een overzicht van
onze financiën en een
toelichting op de besteding van de donaties in ons
jaarverslag.
We horen vaak van onze donateurs dat het prettig is om
een klein goed doel te steunen, juist omdat het zo
zichtbaar is waar het geld naar toe gaat. Voortaan
zullen we daarom ook dit soort specifieke projecten op
onze website zetten met uitleg, foto’s en het benodigde
bedrag. U kunt het bestuur laten weten wanneer u met een
inzamelingsactie, sponsorloop, of eenmalige donatie een
specifiek project wilt sponsoren. De projecten zijn
slechts een greep uit de vele behoeften en wensen (groot
en klein) die er zijn op het King George VI centrum.
Neem gerust contact op om te overleggen over andere
passende projecten.
⇑
Twee oud-leerlingen van het KGVI centrum
hebben het afgelopen half jaar bijzondere activiteiten
ondernomen. Marvelous heeft een eigen radiostation
opgezet. Samantha nam deel aan een Global
Change Leaders programma van The Coady Institute in
Canada.

I’m Marvelous Mbulo former
student and member of the Liyana schoolband.Finally we
managed to set up the equipment of the radio station.
The studio was set up in one of the rooms where we store
our music instruments. Speakers were installed on their
respective areas. The station is called radio fm,
meaning radio Farai and Marvelous. The radio started
functioning on the 29th of
February 2012 and it is still functioning well up to
present.
We have set programs from 6:30 am up to 6:00 pm everyday
in the hostel area. At school it’s functional in the
morning before lessons, at break time and during lunch
as we avoid interrupting the school programs.We are
working with almost 20 students paired in groups and
they are very excited and of great help as we fit them
in our programs. We meet every Fridays afternoon and
assign them to work on different topics that they will
present on their programs.
The radio has brought a big and amazing social network
at KGVI and everybody loves the idea. We are very much
working on upgrading our programs because we see
ourselves as professionals.

My
name is
Samantha
Nyereyemhuka a
former student of King George Vi Centre and now the
current Projects officer. I have been at King George VI
Centre since 1996 as a student and only got employed at
the Centre in 2003 after completing my studies in both
academics and professional studies.
Firstly being nominated to one of the Global Change
Leaders proved to me that l was highly capable of
learning so as to bring about change in my society,
community and country at large. This experience to me
has been the mostly wonderful and amazing opportunity in
my life as it enlightened me from the dark side of
things to the lighter and brighter side of productivity
and fruitfulness.
My experience as Global Change Leader brought about a
lot of transformation to me as leader in my country and
organization. From the very first day we started I was
able to think out of the box. I never thought that there
were so many things I am capable of doing, but because l
was not aware, they were still hidden within me. l
managed to identify who l was and what kind of a leader
I am during the class sessions. I realized I have a lot
of potential and influence that l can bring on to the
table in order to achieve a goal.
As I continued the journey of the leadership program I
was slowly brought out of the dark to identify the power
that I had within in me. I learnt to appreciate the
different types of leadership qualities and skills that
one can attain having done the proper learning.
Advocacy was one the topics that l enjoyed most when we
choose our elective topics. In this topic I managed to
see and identify the loop holes and gaps that were there
when l was advocating in my country. Certain procedures
and channels have to be followed in order to achieve but
what most tend to do is advocate without researching and
weighing the pros and cons of the end result and the
issue at stake. In this class we were taught to
illustrate the issue at hand and draw out a simple flow
chart as to how it would be handled. This was so
amazing and interesting to see how much l used to leave
out as unnecessary steps when they were in fact the most
important of them all.
Most of the participants that l worked with in the
various programs l was involved in, had graduated from
high school and were engaged in a day care program which
enhanced their independent living skills and at the same
time job train them. This made me see how much we had to
advocate for such initiatives back in my country and
also to engage a lot of disabled people in all sectors
of the society, community and country.
The more I went further with my journey, l managed to
appreciate and get ideas as l visited many communities
and organizations that cater for people living with
disabilities in Toronto. It was so amazing to see how
much work and effort is being put across to improve the
lives of people living with disabilities and hence forth
include them all activities being done. When l talked to
the people that I meet I could see that they were full
of enthusiasms and would not allow anything hinder them
from achieving their goal. With this, it encouraged to
go on and never give up.
Drawing closer to the end of my journey, I realized how
important it is to communicate using the right powerful
techniques such as power point, mere short speech and
social media and internet. A lot of light was shed as to
how I could convey a simple message but in turn have a
lot of impact and bring about a lot of change at the
same time.
This was a the most tremendous journey I had travelled
ever in my life. I am going back to Zimbabwe full of
knowledge and wisdom thanks to the Global Change Leaders
Program. l am going to make a significant change in the
way l used to do things.
⇑
Met mijn ogen dicht waan ik me weer even op een
doordeweekse ochtend in Zimbabwe, Bulawayo.
Ik word wakker van de gospelmuziek van onze buurman
Knowledge en op de gang begroet ik de dove buurmeiden
die met hun takkenbezem de vloer vegen. Ik eet mijn oats
en maak me klaar voor de dag.
Over het schoolplein loop ik in de warmte door het rode
stof naar de school en word van alle kanten vrolijk
begroet door de leerlingen. De eerste groep is er al
klaar voor. Vol enthousiasme begroet de groep peuters me
en gaan we in de kring voor een warming up. De muziek is
nog niet aan of iedereen staat uitbundig te bewegen. Ook
de juf en een paar aanwezige moeders hebben er zin in.
In een groep met kinderen van een jaar of zeven zijn er
kinderen die nog nooit hebben gedanst omdat ze in een
rolstoel zitten. Ze vinden het geweldig om te bewegen op
muziek en in no time zitten ze weer te swingen en gaan
de rolstoelen heen en weer. Het is zo simpel maar zo
dankbaar om al die kids te zien genieten van een half
uurtje vrij bewegen. En ze zijn inventief. Een jongen
die door spasme zijn handen niet naar zijn schouders kan
bewegen beweegt in plaats daarvan zijn kin naar zijn
schouders. Ze

bedenken
het allemaal zelf.
In de middag komen er groepjes kinderen die hebben
gekozen voor dans als een soort naschoolse activiteit.
Bij de start van het trimester heb ik verschillende
groepjes gemaakt. Dat leek handig, maar sommige kinderen
staan rustig elke dag weer klaar om te gaan dansen.
Op vrijdag aan het eind van de dag is er het door mij
heel oneerbiedig genoemde ‘kneuzenklasje’, door de
jongeren zelf opgezet. Een paar kinderen in rolstoelen,
een meisje met krukken en nog een moeizaam lopend
meisje, allemaal willen ze ook dansen. Ze zijn
duidelijk, optreden willen ze niet. Samen maken we een
choreografie die ontstaat vanuit een moderne
bewegingsfrase uitgevoerd op een saai kantoor. Maar ze
willen ook swingen en vinden een bepaald nummer van
Gloria Estefan zo leuk, dus dat moet er ook nog in
worden

verwerkt. Op het saaie kantoor vallen ze in slaap en
worden wakker op een tropische plek en swingen daarop
vrolijk de pan uit. Als de dans af is geven ze aan dat
ze misschien toch wel op de laatste schooldag op willen
treden. En dat gebeurt, aangemoedigd door schoolgenoten
zitten daar op het podium vijf dansers die er helemaal
voor gaan. Zonder gene en vol vertrouwen laten zij hun
dans zien. Ik ben trots op hen en op de reacties van
anderen die het een overwinning vinden dat daar op het
podium een paar pubers met allerlei verschillende
handicaps zich hebben laten zien met behulp van hun
eigen lijf.
Ik doe mijn ogen weer open en betrap mezelf op wat
traantjes. Het was een mooie periode met zulke
bijzondere, krachtige, mooie mensen, die door het snelle
alledaagse leventje van Amsterdam af en toe wordt
vergeten…
Maartje Man
Ik ben dansdocent en leerkracht. In februari 2011
vertrok ik met mijn vriend Bram naar Afrika om een half
jaar door verschillende landen in zuidelijk Afrika te
reizen en bij toeval te eindigen in Zimbabwe. We kwamen
terecht op KGVI waar ik danslessen heb gegeven.
Daarnaast heb ik een workshop over onderwijs ontwikkeld
en gegeven aan de leerkrachten van de basisschool.
⇑
Waarom doneert u? Donateurs vertellen waarom
zij doneren aan JKZ
Tijdens je vakantie denk je meestal niet vaak aan het
wereldnieuws. Even niet de dagelijkse krant of het
journaal met soms de meest verschrikkelijke
gebeurtenissen zoals momenteel in een land als Syrië. De
crisis in Europa, Nedcar wel of geen doorstart, de
oplopende werkeloosheid, of weer een vertrekkende
directeur met een miljoenenbonus. Gelukkig denken we
niet de hele dag aan deze soms aangrijpende
gebeurtenissen waar wij als buitenstaander vaak niets
aan kunnen veranderen. Het geeft wel aan dat er veel
onrecht in de wereld is.
Tijdens onze fietsvakantie langs de Loire in Frankrijk
was het fijn om er even tussenuit te zijn. Heerlijk
genieten van de natuur met zijn uitgestrekte koren- en
maïsvelden, de jonge bladeren aan de bomen en de vogels
horen fluiten tijdens onze fietstochten. En dan weer
thuiskomen in een van onze vriendelijke Franse
kampementen.
Ook bij Jabulani Kids sta je niet dagelijks stil, maar
het is wel heel belangrijk dat er mensen zijn die zich
hier voor inzetten. In dit centrum worden de kansarme
kinderen van Zimbabwe basale vaardigheden bijgebracht en
wordt getracht ze een plaatsje in de maatschappij te
laten bemachtigen.
Onze dochter Mirjam is sinds korte tijd bij deze
organisatie betrokken. Ze houdt zich bezig met het
zoeken van sponsoren. Tijdens het 10-jarig jubileum in
Amsterdam van Jabulani Kids hebben we een film gezien
over het reilen en zeilen van het centrum. We hebben
kunnen zien wat deze stichting in de afgelopen 10 jaar
zoal gerealiseerd heeft, echt enorm.
Hierdoor heeft Mirjam ook ons enthousiast weten te maken
en hebben we besloten JKZ te steunen. Het “fijne” van
het doneren aan dit project is dat je zeker weet dat al
het geld op de goede bestemming komt. We hopen dan ook
dat meerdere mensen ons voorbeeld zullen volgen.
Ton & Tiny Tervoort
⇑
Op 22 maart is Tim geboren, zoon van Sandra en Patrick
Rietveld. Omdat Tim al 2 grote broers heeft en de
familie Rietveld na 2 jongens al genoeg spullen in huis
heeft voor Tim, besloten ze om op het kraamfeest van Tim
geen cadeaus te vragen maar geld voor JKZ. Het
kraamfeest was gezellig en er werd gul gegeven voor JKZ.
In totaal ontving JKZ een bedrag van €620,-. We willen
Sandra en Patrick en alle gulle gevers hartelijk danken
voor dit mooie bedrag.
⇑
Afgelopen jaar nam het bestuur van JKZ
afscheid van Hilda van der Stok. Hilda heeft JKZ mede
opgericht en is daarna elf jaar lang bijzonder actief
geweest in het bestuur. Jarenlang was zij onze
penningmeester en vicevoorzitter. Hiermee had zij een
cruciale rol binnen de stichting. Gelukkig blijft zij
actief via de Raad van Advies. Lees hieronder haar
afscheidsbrief.
Eind 2011 heb ik besloten om na 11 jaar te stoppen als
bestuurslid van JKZ. Met pijn in mijn hart, want JKZ
voelt wel als ons “ kindje”, dat ik geboren heb zien
worden, dat ik meegeholpen heb om vorm te geven en te
laten groeien. Het voelt natuurlijk ook een beetje als
in de steek laten, maar JKZ en KGVI zullen altijd een
bijzonder plekje in mijn hart houden. Via de Raad van
Advies wil ik betrokken blijven en het dus niet helemaal
loslaten. Het was een mooi afscheid waar ik met heel
veel plezier op terug kijk. Eerst onze jubileumreis naar
Zimbabwe en later een fantastisch jubileumfeest ter ere
van ons tienjarig bestaan.
![]()
Wat
was het geweldig om weer terug te zijn in KGVI. Kinderen
die ons blij en enthousiast om de nek vielen,
medewerkers die ons uitbundig begroetten en Inez die ons
warm verwelkomde. We werden weer opgenomen in de grote
KGVI-familie en ik besefte weer hoe bijzonder het is om
zo ver van Nederland vrienden te hebben en een plek waar
je mag komen en deel mag zijn van hun leven. Het werd
een reis met vele emoties. Herinneringen aan de eerste
keer dat ik in KGVI kwam (in 1999) en werkzaam was als
fysiotherapeut. Ontmoetingen met oude bekenden en
prachtige nieuwe momenten met de kinderen en de staf. We
werden getrakteerd op een geweldige show van de kinderen
waar ik met tranen in mijn ogen van heb genoten. Het is
bewondering, trots en respect dat me elke keer weer
overvalt als ik deze kwetsbare kinderen zo zelfverzekerd
zie zingen, dansen of muziek maken. Zichzelf wassen en
aankleden en elkaar helpen waar het nodig is.
De sfeer in het centrum is goed en met eigen ogen konden
we zien dat Inez en haar staf de afgelopen jaren niet
hebben stil gezeten. Hun onvermoeibare inzet voor deze
kinderen is duidelijk zichtbaar en voelbaar. Er zijn
veel leuke initiatieven tot uitvoer gekomen, zoals een
beautysalon gerund door de dove kinderen van het
centrum. Een computerlokaal met nieuwe computers, een
naaiatelier met tweedehands naaimachines, waar kinderen
prachtige tassen maken die ze verkopen. En dit naast het
dagelijks runnen van het centrum, de zorg voor de
kinderen, en het behouden van een goede werksfeer voor
de staf wat ook de nodige inzet vereist.
Want de politieke onrust en instabiele economie is ook
hier zeker merkbaar. Het land is grillig. Politici die
niet betrouwbaar zijn en van wie het altijd afwachten is
of ze doen wat ze zeggen. De economie die met de invoer
van de Amerikaanse dollar stabieler moet worden, maar
het voor de mensen onbetaalbaar maakt de dagelijkse
benodigdheden te kopen. En zelfs het weer dat van een
zonnige dag opeens omslaat in een hevige regenbui en het
terrein van KGVI blank zet. Er blijven zorgen in
Zimbabwe en voor KGVI. Er blijft hulp nodig voor KGVI en
de financiële ondersteuning vanuit JKZ zal zeker in de
toekomst nodig blijven.
Ik ben er trots op dat we de stichting zijn begonnen.
Vol jeugdig enthousiasme en vooral met heel veel
daadkracht, ambitie en plezier. Ik ervaar een warme band
met alle bestuursleden, omdat we allemaal iets delen:
onze liefde voor KGVI. Ik ben ook heel trots op wat we
in al die jaren hebben bereikt. Het is ongelooflijk hoe
we in de afgelopen jaren gegroeid zijn. Het eerste jaar
waarin we blij waren met elk tientje dat binnenkwam,
werd opgevolgd door jaren waarin we tienduizenden euro’s
ophaalden. Het was geweldig om deze mooie jaren met
elkaar te delen en te vieren met een jubileumfeest. Het
was bijzonder om met zoveel trouwe sponsors en vrienden
van JKZ bij elkaar te zijn en te beseffen dat zoveel
mensen om KGVI geven. Ik heb er vertrouwen in dat het
bestuur van JKZ de stichting verder zal leiden en genoeg
geld blijft ophalen om KGVI te steunen. En dat KGVI zal
blijven bestaan om deze fantastische kinderen een
toekomst te geven.
Lieve (oud-)bestuursleden, bedankt voor deze mooie jaren
samen. Sponsors, bedankt voor jullie vertrouwen in ons.
Hartelijke groet,
Hilda van der Stok
⇑